ทเวนตี้เซนจูรี่บอยส์

    คงเหมือนกับ จอมยุทธหรือผู้ใช้พลังทั้งหลายในการ์ตูนหลายๆเรื่อง จะสัมผัสได้ถึงพลังจิต พลังออร่า รังสีอัมหิต หรืออะไรก็แล้วแต่ของผู้ที่ปรากฏกาย โดยไม่ได้เคยลองประมือกันสักตั้ง...

    คราวนี้จะขอกล่าวเกี่ยวกับเรื่องในอดีตสักนิด ที่ไม่เกี่ยวกับการ์ตูนเรื่อง 20th Century Boys เลยสักนิด แต่เกี่ยวกับความคิดและปรัชญา และความคิดอันบ้าบอของเพื่อนๆและตู(หรือคนที่บ้าอาจจะเป็นตูคนเดียว)ในสมัยก่อนเข้าศตวรรษที่ 21 และจุดเปลี่ยนศตวรรษ ไปจนถึงปัจจุบัน

    สมัยก่อนนั้น ตูเป็นคนที่มีความคิดบ้าๆ ซึ่งเกิดจากคำถามที่ว่า "ทำไม" เพราะคำถามที่ใช้คำว่า "ทำไม" นี้เอง เป็นสุดยอดของคำถามเมื่อเทียบกับคำถามที่ใช้คำอื่น เช่น "อะไร" จะได้คำตอบที่เป็นสิ่งต่างๆ, "ที่ไหน" จะได้คำตอบ เป็นสถานที่, "อย่างไร" จะได้คำตอบของกระบวนการ หรือเรื่องราวเหตุการณ์, "เมื่อไหร่" จะได้คำตอบเป็นเวลา แต่ "ทำไม" นี่สิ เราจะได้คำตอบเป็นเหตุผลของคำถามที่เราอยากรู้ และตูชอบสิ่งที่เรียกว่าเหตุผลมาก ตูเชื่อว่าทุกสิ่งที่เป็นไปจะต้องมีเหตุผล อยู่เสมอ ยกตัวอย่างเช่น คนที่ทำความผิดหรือคนเลว ก็มักจะมีเหตุผลของเขา เพียงแต่เป็นเหตุผลที่คนส่วนใหญ่ไม่ยอมรับเท่านั้นเอง

    ตูตั้งคำถามหลายอย่างที่ใช้คำว่า "ทำไม" และพยายามคิดหรือคาดเดาคำตอบซึ่งจะไม่ได้คำตอบแค่คำตอบเดียว และอาจเป็นไปได้ว่าคำตอบทั้งหมดนั้นเป็นคำตอบที่ผิด พอได้คำตอบมาแล้ว ตูก็พยายามใช้คำว่า "ทำไม" กับคำตอบนั้นอีก เช่น ทำไมนกจึงบินได้ ลองตอบว่า เพราะนกมีปีกจึงทำให้นกบินได้ ก็ถามต่อไปอีกว่าทำไมปีกจึงทำให้บินได้ แบบนี้ไปเรื่อยๆ จนทำให้เกิดคำตอบแบบแผนภูมิต้นไม้ จนกลายเป็นบ้าไปเลย ตูแอบซ่อนความบ้าของตูไว้ในใจมาตลอด แอบคิดด้วยว่าตัวเองเท่ขนาด ที่เป็นบ้าอะไรแบบนี้

    จากย่อหน้าแรกสุด ตูได้พบคนประเภทเดียวกัน 2 คน (แบบไม่แน่ใจ) ในโรงเรียนมัธยมเดียวกัน ตอนนั้นคิดว่าตัวเองยังด้อยนักเมื่อเทียบกับ 2 คนนั้น เพราะรัศมีแห่งพลังมันดูเหนือชั้นกว่ายังไงไม่รู้ และความคิดในย่อหน้านั้น ก็ถูกยืนยันโดยสมุดเฟรนชิพก่อนจบการศึกษา เพราะ 2 คนนี้ เขียนในเฟรนชิพว่า "นายเหมือนกับเรา" ทั้งๆที่เราทั้ง 3 คน แอบปกปิดชั้นเชิงของแต่ละคนเอาไว้ แต่ตูก็ไม่ได้เขียนบอก 2 คนนี้ว่าเหมือนกัน เพราะ ดูเหมือนว่า 2 คนนี้มันจะยิ่งใหญ่กว่า

    ในวันที่ 2 มกราคม ปี 2000 มีการกลับมาพบกันของเพื่อนเก่าๆ ตูกิเบียร์และเมามาก เผลอร้องไห้โดยไม่ได้ตั้งใจ จนทุกคนเป็นห่วงเลยมาถามว่าร้องไห้ทำไม ตูบอกว่าตูอยากฆ่าตัวตาย จนตูเผลอหลุดคำพูดที่ว่า "ตูค้นพบบางสิ่ง ที่มนุษย์ในปัจจุบันนี้ยังไม่ค้นพบ และอีกประมาณ 200 ปี มนุษย์ส่วนใหญ่จึงจะค้นพบ"(ตอนเมาตูจะใช้สรรพนามแทนตนว่า ตู ) ในตอนนั้น เพื่อน 1 ใน 2 คนที่บอกมาตั้งแต่ต้น ก็หลุดร้องไห้ออกมาเหมือนกัน และบอกว่า "กูก็มีสิ่งที่ค้นพบเหมือนกัน" วันนั้น คนบ้าทั้งสองคนก็รู้ถึงความบ้าของอีกฝ่ายอย่างแจ่มแจ้ง และกลุ่มเพื่อนคนอื่นๆก็อยู่บนความงง แต่ตูก็ไม่เคยบอกใครจนถึงวันนี้ว่าตูค้นพบอะไร และตูพยายามใช้ชีวิตอยู่อย่างปกติสุขต่อมาจนถึงปัจจุบัน

    ที่ทำให้นึกถึงเรื่องนี้ ก็เพราะไม่กี่วันนี้ เราสองคนโทรศัพท์คุยกันโทรถามถึงสารทุกข์สุขดิบธรรมดา เพื่อนคนนี้ตอนแรกเรียนที่ ม.เกษตร แต่ก็ผันตัวเองออกมาเรียนปรัชญาที่ม.ราม จนจบ มีความรู้สึกว่าหลังจากเหตุการณ์นั้น เพื่อนคนนี้ คอยติดตามความเป็นอยู่ของเรามาเรื่อยๆ และเราก็แอบถามไถ่ข่าวคราวอยู่ห่างๆเหมือนกัน

    ศตวรรษที่ 21 จะเป็นเช่นไรต่อไป...

ยาย

ยาย: บ่าย 3 แล้วลูก
ตู(ดูนาฬิกา): (บ่ายโมง 15 นาที)

ยาย: ทีหลังซื้อน้ำยาปรับผ้านุ่มให้ซื้อสีชมพูนะลูก สีฟ้าไม่ดีหรอก
ตู: ทำไมล่ะยาย?
ยาย: สีชมพูมันนุ่มกว่า...
ตู: ...?

ทีวี(รายงานข่าว): มีน้ำท่วมภาคใต้ที่จังหวัดสุราษฎร์ฯ พบผู้เสียชีวิต(กี่คนไม่รู้จำไม่ได้)
ยาย: ดี ให้มันท่วมตายซะให้หมด!! (หมายถึงพวกก็การร้าย)
ตู: เอ่อ ... ยาย พวกก่อการร้ายนั่นมันปัตตานี...

ยาย: เวลาแม่โทรมาหายายโทรศัพท์จะดับทุกที
ตู: สงสัยสัญญาณแม่ไม่ดีมั้ง
ยาย: แบตหมด สงสัยแม่อยู่ไกล แบตเลยหมดไว(แม่อยู่ต่างประเทศ)
ตู: !!!!!

ก่อนตูไปฝึกทหาร...
มีการประท้วงขับไล่ทักษิณ
ยาย: ไปไล่เค้าทำไม เค้าเป็นคนดี
ตู: ฮึ่ม(ตูไม่ชอบทักษิณ)
หลังตูไปฝึกกลับมา....
มีข่าวว่าพรรคไทยรักไทยจะถูกยุบพรรค
ยาย: ให้มันยุบไปซะ พวกโกงชาติ
ตู: ???

ข่าวทีวีเกี่ยวกับสนธิและพันธมิตรไม่ยอมไปมอบตัว...
ยาย: สนธินี่เส้นใหญ่ เห็นมียศพลเอกด้วย
ตู: ???


นึกไม่ออกแล้ว เรื่องเกี่ยวกับยาย
ช่วงนี้คิดว่าจะดูดซับวิชาทำอาหารและทำขนมจากยายเท่าที่จะทำได้


รักยาย

นกพิราบสีดำ

ครั้งหนึ่งในค่ายทหาร
มีวันหนึ่งนายเรียกออกมาทำงานข้างนอก
วันนั้นดีใจที่ได้ออกมาดูโลกภายนอกจริงๆ

วันนั้นเค้าเลี้ยงขนมที่ดูพื้นๆ แต่ไม่ได้มีให้กินง่ายๆในค่ายทหาร
ได้กินผัดกระเพราไก่ไข่ดาวด้วย สวรรค์สุดๆ

เจอนกพิราบ 3-4 ตัวบินมาหาอะไรกินตามเศษอาหาร
เกิดความรู้สึกอยากเป็นนกพิราบขึ้นมา อยากบินไปจากที่นี่
1 ใน 3-4 ตัวนั้น มีสีดำขลับ มืดสนิทจริงๆ มันเท่มากเลย
แล้วมันก็บินจากไป
อยากเป็นเหมือนมัน อยากเป็นนกพิราบสีดำ

ถ้าได้ออกไปจากทหารนี่แล้ว จะกลายเป็นคนใหม่
จะกลายเป็น "นกพิราบสีดำ"

ดวงจันทร์

คืนหนึ่งในค่ายทหาร
น่าจะเป็นเวลาสักประมาณ 5 ทุ่ม ถึงเที่ยงคืน
ถูกสิบเวรปลุกมาเค้น เรื่องมีทหารใหม่แอบเอาโทรศัพท์มือถือเข้ามาในค่าย
ซึ่งเป็นเรื่องผิดกฏอย่างรุนแรง
แต่มารู้ภายหลังว่า ไม่มีใครเอามาหรอก เค้ามั่วนิ่มหาเรื่องทำโทษ
ทุกคนถูกสั่งทำโทษด้วยท่าแปลกๆ ต่างๆนาๆ
ตอนนั้นถูกสั่งให้หมอบไปกับหญ้า พร้อมกับทุกๆคน
หลังจากนั้นก็ถูกสั่งให้นอนหงาย วินาทีนั้นนั่นเองได้แหงนไปมองดูบนท้องฟ้า
เจอกับพระจันทร์ที่สวยงามจริงๆ
นั่นเป็นครั้งแรกและเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ได้มองพระจันทร์
ไม่รู้จะเพราะแสงจันทร์ หรือห่าเหวอะไรสักอย่างในพระจันทร์
ที่อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับใครสักคนหนึ่ง
ซึ่งตอนนั้นไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนทำอะไรอยู่ตอนนี้ ได้ผุดขึ้นมาในหัวสมอง
กลับมาทำให้เรามีความรู้สึกที่ว่า "คิดถึง"
คิดถึงคนๆหนึ่ง ซึ่งคงเป็นได้แค่คิดถึงเท่านั้น
ซึ่งอาจเหมือนกับดวงจันทร์ ที่มีให้เรามองได้เท่านั้น
และมีเพียงไม่กี่คนที่ได้ไปเหยียบบนนั้น ไปชื่นชมกับดวงจันทร์บนนั้น
คนๆนั้นเป็นคนที่โชคดี ดวงจันทร์ก็โชคดี
เราก็โชคดี ที่ได้มองดวงจันทร์จากที่ไกลๆ

5 วินาทีเท่านั้นที่ได้มองดวงจันทร์ ก็ถูกสั่งให้นอนคว่ำลงอีก
และถูกทำโทษอีกหลายอย่างๆ สารพัด


ชีวิตภายหน้าจะเป็นอย่างไร?
อะไรคือแรงดลใจในการก้าวเดิน?

ชิวิตตูจะเดินต่อไป แม้บางคืนที่ไม่มีแสงแห่งดวงจันทร์...

ทรยศ

ก่อนหน้าที่จะไปฝึกทหาร 1 สัปดาห์
ปิดโทรศัพท์มือถือ ทำงานของ DTAC ไม่ทัน
เงินหลักแสนหายวูบเพราะความห่วยแตกของตูเอง
หนีปัญหาด้วยการปิดโทรศัพท์หนี และหนีเงินมาด้วย
ผู้ที่ซวยก็อาจเป็นพี่อั๋นที่เป็นเจ้านายโดยตรงของตู
พี่สุดที่เป็น Project Manager ก็คงโดนเบื้องบนเล่นงาน
อยากขอโทษทุกคน แต่ไม่กล้าที่จะได้พูดกับพวกเขาเหล่านั้น
ตอนออกมานี่ พยายามจะทำงานส่งไปให้ แต่ว่า ฮาร์ดดิสก์หายซะนี่
อาวุธหากินไม่มีแล้ว

ส่วนที่ช่วยงานของพี่ตูน ทำงานได้ 80-90 % ก็ไม่เสร็จอยู่ดี
แต่พอออกมานี่ ก็อุ่นใจ ว่าพี่ตูน ก็ทำต่อแล้วส่งไปแล้ว

ขอโทษ... ผม ไม่ได้ตั้งใจทรยศ
สักวันหนึ่งถ้าออกมาจากสภาพอันจำกัดนี้
ผมจะแก้ไขทุกอย่าง

อีก 9 วันที่เหลือ จะทุ่มเทให้กับการฝึกทำอาหาร และขนม
จะไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไร้ค่า

คงไม่มีใครตกต่ำไปตลอดหรอกน่ะ
สักวันหนึ่ง ผมจะ "ผงาด..."