3 วันนี้ที่รอยคอย

วันนี้(นี่โพสท์ตอนเกือบตี 2) ตอนบ่ายๆ ต้องไปหาลูกค้ากะเจ้านาย ซึ่งลูกน้อง(ตู)กะเจ้านายจะไปคว้าเงินหลักแสนต้นๆมา หลังจากที่ตูต้องทนทรมานทรกรรมกะมัน งานชิ้นนี้แม่ง คิดว่าไม่ใจเลยว่ะ คิดว่ามันยังไม่เส็ด คิดว่ามันยังไม่คอมพลีส คิดว่ามันไม่เรียบร้อย แต่ก็ต้องจำใจคิดว่ามันเสร็จ เจ้านายเคยบอกว่า ถ้าไม่ปิดมัน เราจะเคว้งคว้าง ไม่รู้จะจบมันยังไง และถ้าไม่จบ ก็จะไม่ได้ตังค์เอามากินข้าวล่ะ ตูยังใหม่กะการทำงาน เลยคิดว่า การทำงานแบบนี้นี่มันกดดันว่ะ มันต้องทำอะไรหลายๆอย่างในสิ่งที่เราไม่ชอบใจ บางทีต้องแกล้งเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ในสิ่งที่เราไม่ชอบ เพราะจะทำให้งานเสร็จช้า แต่บางเรื่องสิ่งที่เราคิดว่าเจ้านายไม่ชอบ เราเลยแกล้งไม่ใส่ใจ แต่บางครั้งเจ้านายกลับเอาใจใส่กะมัน เพราะใจเรากับเจ้านายไม่ตรงกัน สรุปแล้ว เป็นลูกน้องเค้ามันต้องยอมรับความผิดที่เราไม่คิดว่ามันผิดให้ได้ อย่างน้อยก็เรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว 4 เดือนแล้ว กะโปรเจ็คนี้ เบื่อแล้วว่ะ อยากทำโปรเจ็คใหม่ อยากเรียนต่อให้จบ อยากเป็นแฟนกับ... สภาพชีวิต คงดีขึ้น พรุ่งนี้ ถึงกำหนดนัดส่งงาน Freelance อันนี้ยังไม่คืบหน้าแฮะ ก็ดันเล่นเล่นงานประจำซะดึก งานFreelanceจะทำทันได้ไง ทำไมหนอ ทุกอย่างต้องบรรจบใกล้ๆกัน ให้เรารนพร้อมๆกัน เอาวะ สู้ๆ มะรืนเป็นวัน.... ช่างแม่ง ไม่บอก บอกไม่ได้แฮะ ต้องปกปิดไว้น่ะ เอ้อ ... วันนี้รู้สึกผิดว่ะ การชอบใครรักใครมากๆ แล้วอาจทำให้คนอื่นไม่สบายได้ นี่รู้สึกผิดอย่างยิ่ง ปล. ยังฝันต่อไป เหนื่อยชิบหาย แอบท้อนิดๆ แต่ไม่คิดจะหยุด