ขี้เกียจ

ความจริง ประเด็นที่คิดจะมาอัพนี่ ขี้เกียจแล้ว จะได้ไม่ต้องเสียค่าลิขสิทธิ์ หึหึ

เอ๊ะ เอาซักนิด...(ไหนว่าขี้เกียจ แล้วไมไม่ลบบรรทัดข้างบนออกวะในเมื่อเปลี่ยนใจแล้ว)

คือ โดนรถชนมา (คงรู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองแล้วสินะ) ตั้งแต่วันที่ 28 สิงหา ที่ผ่านมา ออกจากโรงบาลได้สองอาทิตย์ละ แต่ขี้เกียจทำนู่นทำนี่ไปซะทุกอย่าง ที่ตอนอยู่โรงบาล ไหงอยากออกมาทำงานไวไววะ แต่ตอนนี้ ไม่อยากทำงานเลย

ส่วนประเด็นที่จะเอามานำเสนอ ยกเลิกดีกว่า นึกคำพูดไม่ออก ดูไร้สาระไงไม่รู้....(อ้าว ไหงเป็นงั้น)

สรุปคือ ขี้เกียจล่ะนะ ขี้เกียจอัพบล็อกด้วย ความจริงหลังโดนรถชนอยากมาอัพบล็อกสภาพชีวิตตอนอยู่โรงบาล แต่ก็ขี้เกียจล่ะนะ

ละก็ รูปภาพประกอบต่างๆของบล็อก มันเจ๊งไปตั้งนานแล้ว แต่ขี้เกียจแก้ อยากปล่อยแบบนี้ไปก่อน มันก็ยังอ่านได้ชัดเจนอยู่แล้วนี่นะ

ขอบคุณ โอ ที่แนะนำให้รู้จักกับ อาสึมังกะ ไดโอะ อ่านแล้ว ทำให้คิดถึงสมัยที่เคยอ่านชินจัง 10 เล่มแรก ยังไง หยั่งงั้น ประมาณ 8-10 ปีแล้วมั้ง จำไม่ได้ ยุคชินจังนี่ แต่ก็คือ เป็นรอบ 8-10 ที่ได้มีความรู้สึกแบบนี้อีกครั้ง (เว่อร์ไปป่าวเนี่ย)

และก็ขอบคุณ รถที่มาชนตูด ทำให้ ได้มีเวลาผ่อนคลาย กับการอ่านการ์ตูน เล่นเกม และดูหนัง มีเวลาได้ขี้เกียจ ได้นอนดึก ได้ตื่นสาย ขอเป็นอย่างนี้อีกสักอาทิตย์เถอะน่า จะกัดฟันสู้กับความจริงอีกครั้ง

ลาก่อน...



ปล. ทำไมต้องลาก่อนด้วยวะ ไม่เข้าใจตัวเอง แต่เท่ดีนะ คำว่าลาก่อนนี่....(มันจะเท่กว่านี้ถ้าไม่มีปล.มาแซวตัวเอง)